Geweldige week

De belangrijkste les van vandaag: Eigenlijk twee. Nooit bbq-en op de loopplank! En teak, toch een hardhout, is enorm brandbaar.

Het strand van de baai van Battika Koyu op zo’n 25 meter afstand en toch besloten we – uit pure luiheid – de wegwerpbbq van 3 euro op onze fraaie teakhouten loopplank te plaatsen. Heel slim, een klein uurtje later zagen we de vernietigende werking van een bakje houtskool op een houten plank. Er was geen verschil meer tussen de kooltjes en de eerste sporten van de loopplank, beide zwart geblakerd. Zeventien emmers zeewater later knakte de plankjes onder het gewicht van mijn grote teen als luciferhoutjes. Bbq verpest, humeur naar de klote, dag sfeer.

We waren aan het varen met onze ouders en mijn oom en tante. Uitgenodigd omdat we ze dankbaar zijn voor alle hulp die ze hebben geboden. De aanblik van mijn intens chagrijnige kop moet zowel mijn pa als mijn oom hebben doen besluiten om de volgende dag direct de loopplank weer te fiksen. Waarvoor alweer dank.

Nieuwe gasten arriveren. Koen en Sandra. Om te wennen aan de grote van ons schip hadden Germaine en ik de hoop uitgesproken dat de eerste gasten een beetje landrotten zouden zijn. Als er iets mis zou gaan, dan zouden we met een gladgestreken gezicht net kunnen doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Dat Koen zo’n beetje geboren was op het water en er razend veel vanaf wist was dus een tegenvaller. Dat Sandra al 12 jaar bij de marine zat, dat was gewoon een streek van Allah die hier boven huist.

Maar dezelfde Allah bleek ons goedgezind. Een superweek gehad, met dank aan Koen en Sandra. Eentje waarbij ik zelfs af en toe een half uurtje in slaap kon vallen. Immers twee onwijze zeemannen/vrouwen aan boord.
Daarbij ook nog eens het eerste succes met de speargun geboekt, de week kon niet meer stuk. Puur toeval, want het blijkt in de praktijk laaiend lastig om een vis voor zijn mieter te schieten.

We lagen aan de steiger van Boynuz Buku, een betoverend mooie baai inclusief een restaurantje met supervriendelijke mensen. Vanuit de boot kan je, vooral in de ochtend, de meest prachtige joekels van vissen voorbij zien schieten. Lig ik echter met mijn gun in het water, dan krimpen de joekels ineens massaal tot ondermaatse garnalen.

Dit keer had ik ‘m eigenlijk meer voor de vorm meegenomen. Tot er ineens een enorme (nou ja, redelijke grote) zeebaars voor mijn ogen verschijnt. Vraag me af wie van ons twee er harder schrok, de zeebaars of ik. Maar ik in een vlaag van tegenwoordigheid van geest wist ik de trekker over te halen. Avondeten!! Een kilo zeebaars schoon aan de speer. In mijn enthousiasme zoog ik een liter zeewater door mijn snorkel naar binnen.

Afscheid genomen van Koen en Sandra. Iedere keer als er mensen weggaan dan lijkt het voor ons ook een beetje of de vakantie is afgelopen. Maar met Koen en Sandra was dat gevoel dubbel zo sterk. Ik hoop dat al onze volgende gasten zo leuk zijn als deze twee, al mogen ze dan best iets minder van zeilen weten. Overigens ging niet alles vlekkeloos, Sandra weet hier haarfijn uit te leggen dat we onze transferperiode beter iets kunnen verlengen.

We hebben onszelf aan een fraai probleem geholpen. Scheepshond Dirk wil sprinten, zwemmen, bewegen of spelen. Dat is op een boot allemaal lastig, behalve zwemmen. Dus waren we blij dat ze de moed vond om van de boot af te springen, de bal op te halen, en via de zwemtrap weer aan boord te klimmen. Het probleem hond uitlaten was opgelost. Ik gebruik de bijboot niet eens meer om haar naar de kant te brengen maar pakte rustig de kano, ze zwemt toch wel mee. Nadeel is dus wel dat ze nu altijd meezwemt.

Ik haal met de bijboot de elektricien op die wat komt fiksen, wie zwemt er vrolijk mee? We gaan boodschappen doen en verbieden Dirk uitdrukkelijk de boot te verlaten. Wie zit ons vervolgens drie uur later op de kade op te wachten? Allemaal leuk en aardig, maar de volgende keer blijft ze niet netjes wachten maar komt ze ons in de stad zoeken. Een hond iets aanleren is makkelijke, afleren is stukken moeilijker. Overigens willen we wel commissie van het Yeni Jacht Hotel waar we voor liggen. Dirk is een vast onderdeel van het entertainment geworden. Het hele hotel loopt leeg om te kijken hoe ze van de steiger afspringt.

Verder een kloteweek gehad. Nou ja, een iets minder prettige week. Bij een temperatuur van 30 graden, en dat blijft het voorlopig wel even, besluit de koelkast naar zijn grootje te gaan. Vier dagen lauw water en lauwe frisdrank. Het lauwe bier beginnen we niet eens aan. Al het ingeslagen voedsel kan de container in. De Turkse elektricien doet precies wat je kan verwachten van een Turkse elektricien en dus duurt het vier dagen voordat het probleem is verholpen.

Tijdens deze periode geeft ook onze ankerlier de geest, althans de distributieriem breekt. Lastig, want het anker kan niet opgehaald worden. Helemaal lastig als het gebeurt tijdens een poging om de boot aan de steiger vast te leggen. Ongeveer 50 meter ankerketting uit en alles staat stil. We kunnen alleen de kant op die de wind wil. Wil de wind naar links, dan beuken we tegen een boot van, geschat, een miljoen euro aan. Wil de wind naar rechts, dan vouwen ons bootje om een enorme boei.

Kortom Germaine in de auto om zo snel mogelijk een nieuwe riem te kopen. Ik met mijn niet zo technische neus in het ruim om de zaak uit elkaar te schroeven zodat de nieuwe distributieriem er snel weer op kan. Overigens om de zeven seconden kijkend of de wind al is veranderd, zodat we of dure buurman of gemene boei beuken. Germaine is op tijd terug, geen buurmannen gesloopt, geen boeien geraakt. De volgende dag vond ik de reserveriem, die we dus gewoon aan boord hadden.