100%  stoned

“If you put your ankeur oveur there you will put your ankeur oveur my
ankeur”, aldus de Franstallige Canadees. Vreemd, want wij bevinden ons op ongeveer 100 meter afstand van zijn verroeste boot , en ook nog eens bijna 50 meter naar achter. Als zijn ‘ankeur’ daar ligt dan heeft ie ‘m op zijn rug moeten binden en ‘m er al zwemmend naartoe moeten dragen.

We hebben geen zin in ruzie en kiezen voor een ander plekkie. Wel
verwensen wij de veelkleurige vredesvlag die hij in de top van zijn
mast heeft hangen. Als je zo voor de vrede bent dan ga je geen herrie schoppen met goedbedoelende passanten die alleen een plek voor de nacht zoeken.

Eigenlijk waren we het hele voorval alweer vergeten toen we de
volgende dag de kant opzochten in de bijboot. “Come oveur here”,
probeerde de Canadees. We waren van plan om door te varen, maar de nieuwsgierigheid won. En terecht. “My deepest apologies”, hakkelde monsieur. “Yesterday I was a 100 procent stoned”.

Dat verklaarde veel: de vredesvlag, het uiterlijk van zijn boot (een drijvend hippiepaleis met een intens gebrek aan verf. Vrede dwing je schijnbaar het best af met roest) en zijn bezopen idee van waar zijn ‘ankeur’ zich precies in de plomp bevond.

Het verklaarde trouwens ook waarom hij niet intens bang voor mijn
verschijning was geworden.  Ik liep al een aantal dagen als Sly Stallone in zijn meest belazerde Rocky-episode, onder iedere arm een virtuele watermeloen.

Verantwoordelijk hiervoor waren de wakeboardpogingen ( zo’n snowboard achter een speedboat). Van onze gasten was er één fanatiek snowboardster en na twee eerdere pogingen op het wakeboard was dit de uitgelezen mogelijkheid om de kennis van het spelletje uit te breiden.

Eerst een keertje met board en al vol op de kanis, maar daar ging Barbara. Zag er stoer en toch ook weer niet al te ingewikkeld uit. Daarna was vriend Arnoud aan de beurt. Net als ik had hij ook nog nooit een wakeboard van dichtbij gezien. Maar ook hier, de tweede keer netjes op de benen. Van links naar rechts langs het speedbootje. Een handje los, kat in het bakkie.

Mijn beurt! Germaine klaar met het fototoestel, de Barnoudjes (niet zelf verzonnen, onze gasten hebben humor) zelfs met videocamera. Vol zelfvertrouwen hing ik achter de boot. Zal ik de stang met twee handen vasthouden, met één of gelijk die handjes de lucht in en het met mijn tanden regelen.

Het is dat door het broeikaseffect het zeeniveau stijgt, want de Middellandse Zee had ik inmiddels met 10 centimeter doen zakken. Waarvan acht centimeter in mijn maag was beland en twee in mijn longen. De bevriende instructeur van Thunderbolt Watersports was geduldig, zodat ik na 714 miljoen pogingen mijn eerste keer rechtop op een wakeboard kon vieren. En toen ik eindelijk stond, vond ik het eigenlijk best makkelijk.

De les: weer een leuke sport ontdekt waar ik helaas geen talent voor heb.

De rest van de week geen gekke dingen meer gedaan.
Gezeild, dat begrijpen we tenminste.
Weer nieuwe mooie plekken ontdekt.
Het is hier nog zo beroerd niet.