Een nieuw record! Zeven en een halve knoop (7,5) loopt onze schuit. Da’s ongeveer 14 kilometer per uur! Het vorige record stond op 6,9, dus is het geen misselijke sprong naar voren. Toen we de GanGan net hadden gekocht vertelde een schipper met de ervaring van ongeveer Piet Heijn: ‘Jongen, dat ding ken toch niet zeilen, daar isie niet voor gemaakt.’ Nou, dus wel, en hard ook.

Onze gasten waren uit het echte zeilhout gesneden, daarom maakten we een wat langere (toegegeven ook iets gevaarlijkere) tocht. We verlieten de veilige baai van Fethiye om over open zee koers te zetten naar (uiteindelijk) het Griekse Simi.

De eerste poging werd gestaakt toen onze 70 kilo wegende tafel tijdens een plotseling opstekende storm bijna overboord sloeg. Resultaat: tafel naar de filistijnen, alles wat op tafel lag – telefoons e.d. – overboord, alles wat binnen niet was vastgebonden aan gruzelementen. De storm werd pas echt heftig toen we eenmaal de veilige baai van Marmaris hadden bereikt. Met duizelingwekkende snelheden vloog de wind tussen de bergen door. Vanuit ons goedgezochte heenkomen keek iedereen vol ontzag naar de kracht van de natuur.

Toch de volgende dag weer geprobeerd. Eerst naar het uiterste puntje van Turkije, begeleid door dolfijnen die vrolijk met hun staart zwaaiden. De volgende dag over een vlakke spiegelzee (Dank natuur) naar Griekenland. Binnen krap drie weken voor de tweede keer op bezoek bij de Grieken.

Het eilandje Simi is te mooi voor woorden, alleen jammer van die Grieken. Het contrast met Turkije is enorm. Waar we ook in Turkije aankomen, er staat altijd iemand die een lijntje aanpakt, de beste plek aanwijst of minimaal vriendelijk zwaait.

De Grieken hebben een iets andere instelling. “Go away” , aldus iemand met een pet en een fluit. Euh, prima, maar waar mogen we dan wel aanleggen? “Go away”, klinkt het nog eens behulpzaam. We druipen af naar het absolute einde van de baai, waar we tussen wat roestige vissersboten afmeren. Als we eenmaal genoeg Simi hebben gezien (Prachtig eiland, maar in een haven kan je niet zwemmen en met 35 graden wil je dat heus wel), komt er weer een pet naar ons toe. Away, moeten we, of anders komt de politie. (Met ons moet overigens nog een boot of 30 away, alleen de joekels van veerboten zijn welkom).

Gelukkig vinden we een klein baaitje aan de andere van het eiland waar we voor anker kunnen. Van een afstand blijft Simi het mooist. De afstand moet ongeveer zo groot zijn dat je net niet het ‘go away’ van de gemiddelde gastvrije Griek kan horen.

De terugweg leverde het record op. Alsof het schip zo hard mogelijk weg van de Grieken probeerde te zeilen. Het roer vast in handen van onze ervaren gast Jan, omgedoopt tot Jan de Stuurman. De snelheidsmeter op de GPS bij de hand, eerst was er het gejuich toen het oude record aan gruzelementen ging. Maar de GanGan wou meer. Zeven en een halve knoop, Jan de Stuurman blijft waarschijnlijk tot 2034 de recordhouder. En ik zoek vast het inschrijfformulier voor de Volvo Ocean Race.