Reisverslag van onze vaste gast Bert

TUUUUTT Tuuut Tuuuut. Aghr die ergerlijke toon .Sliep ik dan nog ?…

Al mijn moed bij elkaar gezocht; trek ik de rolluiken omhoog …nu kom ik pas echt weer tot bewustzijn . Alweer een grijze dag in ‘Belgenland’. Plots besef ik dat die illusie van daarnet misschien wel niet zo veraf is, straks vertrekt immers ons vliegtuig naar dat beloofde paradijs. De reiskoorts slaat aan; snel even de dagelijkse ochtendrituelen doorspartelen, het bagagelijstje checken en aftellen naar het vertrek. Taxi is er, schat ! Snel even afscheid nemen huis en hond,mezelf overgeleverd aan de taxichauffeur; nu kan het echt beginnen.

De hele reutemeteut op de luchthaven,verliep zoals het hoort ; Traaaggg en alles wat men kan verzinnen om een mens nog even te tergen voor hij mag genieten van zijn welverdiende zeilvakantie, doen ze je daar wel aan. Maar goed, we hebben ons plaatsje kunnen bemachtigen, installeren ons met ‘de iPod in de oren’ en verstand op nul. Na enkele uurtjes in die blikkendoos, rijtje schuiven voor het visum en wachten op de bagage komen we eindelijk de luchthaven uit. En nu…? Even m’n grijze massa weer inschakelen op Engelse woordenschat en… ‘Bert ?!!’ klinkt het plots met een Nederlands accent.  ??? 2 Hollandse vrouwen die mij kennen ? (Voor de mannen onder ons – Het paradijs begint dus van zodra je de luchthaven uit bent  Krijg een papiertje voor mijn neus geduwd waarop schuin in de rechter marge onze namen staan geschreven. Dat moet onze chauffeur zijn ! Ok dan. Na het ronselen van de complete bemanning en een korte kennismaking, brengt ‘Ramazan’ ons naar de ‘GanGan’. Het is al donker wanneer we aankomen in Fethiye. Een trapje brengt ons tot aan de steiger. Voor ik het weet is een man er met mijn bagage vandoor, en wordt ik ‘aangevallen’ door een zwarte ‘zee-‘hond , dat moet Dirkie zijn !?

Maar wie was die man en waar is mijn koffer? Germaine en Gerard komen ons tegemoet gelopen en stellen ons voor; ‘Nou, dit is Mehmet, onze nieuwe kok, hij bijt niet maar wordt wel gek als er vis in de buurt is’. ‘En dat zwarte schepseltje is Dirkie, zij bijt ook niet. ;-). Gerustgesteld begeven we ons naar de ‘GanGan’.

De honderden lichtjes op en rond het water geven je al een beetje het gevoel van rust waar waarschijnlijk iedereen van ons naar op zoek is;  hoe zou het er hier overdag uitzien vraag ik me af …Nadat Gerard nog even snel de ‘basic rules’ van het leven aan boord heeft uitgelegd, kruipen we gauw in onze hut voor onze welverdiende nachtrust. 5u… langzaam wordt ik wakker, de opkomende zon- die haar stralen langs het raampje naar binnen laat vallen-  bezorgt me een behaaglijk gevoel. Zalig… Toegegeven de eerste uurtjes in het kleine maar comfortabele bedje waren eerder woelig maar toch voelde ik me uitgeslapen. Eens kijken waar we hier zijn beland… Ik steek mijn kop even buiten en zie dat ik blijkbaar de enige wakkere vogel ben , op een paar zwaluwen en Dirkie na… Mehmet, die man die gisteren m’n bagage meenam lag ook nog aardig te snurken…..

Het geluid van een ‘tafeltje-dek-je’ haalde me opnieuw uit mijn licht comateuze toestand. Het was alweer onze overijverige Mehmet die de ontbijttafel aan het zetten was. Geleidelijk aan  komt iedereen aan het ontbijt….daar wordt algauw eensgezind beslist dat er vandaag  niet veel actie zou plaatsvinden – behalve dan het uittrekken van kledij, het lezen van een boek en het occasioneel insmeren van zonnecrème .Het moment van vertrek is aangebroken…Touwtjes lossen, ankertje lichten , Germaine aan het roer en ‘hup’ weg zijn wij…  Een poosje later kwamen we, na het ‘spotten’ van enkele dolfijnen en schildpadden,  in het eerste idyllische baaitje. Bij wijze van veiligheidstest gooiden we ons jongste bemanningslid als eerste overboord ; ‘Dirkie de waterrat’. Dat beest leeft voor alles wat rond is en drijft. Als een bezetene zwemt ze haar balletje overal achterna. Tijd om mezelf te bewijzen en een eerste duik in het water te wagen. Wanneer ik weer aan boord klom stond het middagmaal al te wachten. Ik kwam toen al tot de conclusie dat de week hoofdzakelijk zou bestaan uit zwemmen, zonnen, slapen, eten en wat muziek beluisteren. Klink super, niet ?

Die avond zijn we aan een leuk steigertje gaan liggen met een uitzicht om van te blijven dromen, althans op het voordek, want op de boot recht achter ons lag een soort van ‘Duitse kwal’.’ Of ‘Nessy ‘, je weet wel ‘Loch Ness’ , zo van die mensen die pas op vakantie vaststellen dat hun bikini – als je hem überhaupt nog ziet – uit hun jeugdige jaren niet meer past, en dat ze wel een kilo of 30 zijn aangekomen…..Maar goed, die avond hebben we in het nabijgelegen restaurantje toch nog heerlijk vis gegeten. De volgende ochtend werd algauw duidelijk dat iedereen zich zeer goed aanpaste aan onze nieuwe levenstijl- moeilijk was het niet  zwemmen , zonnen…het gaat zo maar door , de hele week lang. Lui zijn, dat wordt je niet snel moe. Na een heel debat – dat wel de volle 35 seconden heeft geduurd – over wat we vandaag weer zouden doen, besloten we een marktje te bezoeken. Dus nog even snel een spoedcursus ‘afpingelen’ en dan maar de theorie omzetten in praktijk …op dat laatste hebben we nog wel even moeten wachten .

Het noodlot sloeg toe. Na een 20 tal meter besloot de bij-boot om ermee op te houden. Algauw was dat vervloekte ding 100 meter weggedreven met Gerard en Co erin. Even dacht ik dat hij naar Griekenland wou vluchten en daar zijn hoogsteigen harem opstarten, maar het geschreeuw naar hulp deed me al gauw van gedacht veranderen. Hij slaagde er gelukkig in de boot in de richting van een boei te manoeuvreren waaraan ze zich  konden vasthouden.  Nu kwam ‘Super-Germaine’ in actie , ze trotseerde als een echte heldin golven en wind -om over al de gevaarlijke zeemonsters nog maar te zwijgen. Iedereen veilig aan boord gebracht – enkele reanimatie pogingen ondernomen, maar dat verrekte ding wou niet meer aanslaan. Dan maar aanmeren met de grote boot en met de bus naar de markt… Het leek meer op een tentenkamp maar het had zo z’n charme. Plastic proberen ze te verkopen voor echt leer; waarschijnlijk onder het motto ‘… die domme rijke toerist…’

Die avond hebben we wel een heel ander stukje Turkse cultuur mogen bekijken. Een echte buikdanseres, volgens mij de beschaafde Turkse versie van een stripteaseuse maar hey , mij hoor je niet klagen  Tenzij over die verdomde digitale camera die het net liet afweten toen ik een fotootje wou nemen. Ik dus gauw om een nieuwe batterij op de boot. Wanneer ik terug wou gaan liep ik een op de vluchtgeslagen Gerard  tegen het lijf. Er waren zogehete ‘vrijwilligers’ gezocht om te buikdansen.  ‘Saved by the battery’ dacht ik . Blijkbaar zag Gerard het ook niet zitten om voor aap te staan naast een paar geile opgeblazen Duitsers. Al-bij-al een onvergetelijk moment.

De volgende dag was de tijd was aangebroken om de befaamde modderbaden te bezoeken. Het klinkt beter dan het ruikt.  De rotte eiergeur komt je al tegemoet van op het moment dat je in het bootje stapt dat je erheen moet brengen. Wie mooi wil zijn moet lijden , ook al moet je daarvoor in een modderpoel gaan liggen die waarschijnlijk bestaat uit dode huidcellen en vuile aarde van duizenden jaren oud. En daar wordt je jonger van ???Alweer die domme toerist …;-) Blijkbaar kwamen daar zelfs heel wat internationale beroemdheden op af, op zoek naar de eeuwige jeugd of misschien wilden ze gewoon ‘een potje verantwoord modderworstelen’…, wie zal het zeggen…?

Op de terugweg naar de GanGan passeerden we nog langs enkele immens grote in de rotsen uitgehouwen Koningsgraven…Aangezien steenkappen niets met vissen heeft te maken… moet dat enorm lang hebben geduurd hebben .  Eén keertje zijn we zo’n graf gaan bekijken , we moesten enkel het padje volgen. Na 50 meter was het pad al verdwenen, tenzij ze in Turkije een pad aanduiden met losse stenen, bladeren en dode takken… Het werd dus een heuse bergbeklimming, recht omhoog. Boven aangekomen bleek het zicht toch vrij uniek te zijn en zeker de moeite waard. In dat baaitje zijn we dan ook blijven overnachten , sterren gekeken tot de ‘opper-krekel’ z’n laatste noot speelde.

Gewekt door het gebleit van een Turkse geit , zag ik Mehmet met de speargun in het rond te zwaaien . Wat zou hij nu weer willen vangen. Even later hoorde ik een paar keien tegen elkaar slaan .Toen bleek dat de slagen lichtjes gedempt werden door een onfortuinlijk octopusje dat die ochtend net Mehmet z’n weg kruiste.

Dagelijks zag ik bij het snorkelen ook erg grote vissen , maar als je dan met je speargun te water gaat zijn ze als bij wonder allemaal verdwenen . Die vissen lijken wel een aangeboren fobie te hebben ontwikkeld voor alles wat blinkt en scherp is, vooral bij het vissen… Als je dan eindelijk wat ving stond Mehmet er alweer te springen om dat ding van je haak af te halen en wist je met moeite wat je had gevangen.

Je vis terugvinden op de boot was helemaal onbegonnen werk , tenzij in je soep. Eén ding moet ik toegeven, hij wist als geen ander hoe je dat beestje zo snel mogelijk dood kreeg.  Gewoon een overdosis verse zeelucht  en wat Turkse zon deden het werk.  Toen hij eindelijk begreep waarvoor een leefnetje diende, waren er toch alweer 4 slachtoffers gevallen. Maar goed hij had het begrepen , alleen jammer dat hij de vissen nu levend moest villen…

Gelukkig was Germaine er nog om ons van al die trauma’s te verlossen met haar heerlijke hotstone-massages en gezichtsverzorging. Niets is meer relaxerend dan dat…behalve dan misschien de Hamam. Hoewel ontspannen is waarschijnlijk het verkeerde woord…want ze nemen je daar serieus ‘onderhanden’… Daar is me alweer gebleken dat de vrouwenhersenen toch totaal anders moeten functioneren als die van een man…Kan iemand me uitleggen waarom vrouwen spontaan met de borsten bloot gaan als ze door een wildvreemde man worden gewassen , terwijl er in de hele week niemand zo monokini heeft liggen zonnen? Het zal aan ‘ons mannen’ liggen zeker ??? Het verklaard wel waarom ze iedereen even in een ijskoud bad laten afkoelen. En dan heb je nog die Turk met zo’n smile op z’n gezicht wanneer die hollandse meiden met licht opgesteven voorkant uit het ijswater komen. De deugniet ….J

Het einde van onze vakantie was een feit,  goed uitgerust, bruin en vol tegenzin mochten we terug naar huis. Mehmet nog een fooitje gegeven , blijkbaar teveel want hij besloot om die dag ook naar huis te vertrekken…rentenieren misschien? Hij verdiende, naar verluid,  nochtans meer dan goed z’n brood. Of was het de eenzaamheid…We zullen het waarschijnlijk nooit weten . Gerard en ‘gans Germany’(lees –Germaine-) bedankt voor de goede zorgen. Afscheid nemen hoort er jammer genoeg bij…

End