Het begin

Na een kort ritje, (Duitsland, Oostenrijk, Kroatië, Servië, Montenegro, Bulgarije) aangekomen in Turkije. Toen nog maar 900 kilometer… Fijn, maar ook dat lukte in onze Peugeot 405 station, aangeschaft voor het niet misselijke bedrag van 350 euro. Als er een Nobelprijs voor de autotechniek zou bestaan, dan zou meneer of mevrouw Peugeot mijn stem krijgen. Ook al isie een Fransman. 3800 Kilometer in een barrel, en dat barrel doet vervolgens zonder ook maar enig mankement zijn werk. Hulde. Het litertje olie dat ie per 100 kilometer opzoop is ‘m van harte gegund.

Maar dan eindelijk: de boot, het schip, de drijvende berg hardhout. Al maanden heb ik haar niet meer gezien, Germaine zat in Turkije om eerst met behulp van de vaders en later ondersteund door Turkse klusmannen het geheel weer toonbaar te maken. Ik bleef in Nederland om centen te verdienen die daar weer even hard over de Turkse toonbank vlogen. Een boot kopen is duur, een boot hebben en onderhouden onbetaalbaar. Bedankt meneer Mastercard.

Maar, het was Germaine gelukt. En hoe! Veel mooier kan een schip niet worden. En dat zonder gehinderd te worden door kennis van zaken, maar des te meer door Turkse maffia-achtige figuren die er een Olympische sport van hadden gemaakt om haar het leven zo zuur mogelijk te maken.

Of we maar even van hun diensten gebruik wilden maken. Kosten: 12000 euro. Tuurlijk, waar moeten we tekenen. Door gebrek aan 12000 euro en eveneens gebrek aan vertrouwen in de vakkundigheid van onze splinternieuwe maffiavrienden dan toch maar zelf aan de slag. Dagelijks werd ik per skype en msn op de hoogte gehouden. Het ging voortreffelijk, de timmerman die Germaine inhuurde werd door onze nieuwe vrienden vakkundig van het terrein afgejaagd, en onze ‘beschermelingen’ hadden tijdens onze afwezigheid de halve boot leeggeroofd. Van je nieuwe vrienden moet je het maar hebben.

Fantastisch dus dat het Germaine alsnog gelukt is om het schip weer in goede conditie te krijgen. Misschien heeft het geholpen dat ze als vrouw, daar helemaal alleen, wel erg was overgeleverd aan de nieuwe vrienden. En dat zelfs deze vrienden een beetje jeuk aan hun rechtvaardigheidsgevoel kregen. Een heel klein beetje jeuk overigens. “Als een schattig klein eendje in een baai met hongerige krokodillen”, aldus haar ietwat bezorgde vader. Maar, de nieuwe vrienden zagen op een of ander manier in dat er toch niet zo heel veel viel te plukken van onze kale kip. Ze werd relatief met rust gelaten, een kreeg zelfs de beschikking over een goedkope klusjesman. Eentje die niemand wil hebben.

Atilla heet hij, en zo ziet hij er ook uit. Een combinatie tussen De Hun himself en Bob Marley, overigens de held van onze klusjesman. Atilla was al afgedankt. Vroeger een begenadigd kapitein, klusjesman en manus van alles en nog meer. Maar door een motorongeluk, waarin zijn hoofd en een stoeptegel de hoofdrol speelden, lag hij zes maanden in coma. Zes (6) maanden!!! Daar komt niemand slimmer uit en Atilla dus ook niet.

Wel bleek hij het levende bewijs van het feit dat er tussen het kaf heel soms gewoon mooi koren kan zitten. Van ’s ochtends relatief vroeg (een reggaeman – relax weet je wel) tot echt wel diep in de nacht kluste hij aan het schip. Per dag werd ze mooier, veiliger en betrouwbaarder. Zonder dat de beste man ook maar enige opdracht nodig had. Atilla zag alle problemen zelf en verklaarde de zaak, na weer een klus, altijd in zijn vier zinnen engels. Waarvan de twee belangrijkste:

Atilla think, i’m sorry, i think so.

No good, Atilla knows, I show you

Nadeel was wel weer dat ie niet van de boot was af te slaan. Hij had, overigens geheel terecht, zoiets van: ik heb een baan, knappe vent die mij van deze boot afkrijgt. Je kunt je dus waarschijnlijk wel een voorstelling maken van de romantische eerste avond die Germaine en ik in gedachten hadden toen we na 3600 kilometer eindelijk bij ons huis waren aangekomen.

Zonsondergang, glaasje wijn, ons schitterende schip! Iets waar we na twee jaar van voorbereiding echt naartoe hadden geleefd. Binnen die twee jaar wisten we niet dat die bewuste avond zou worden opgeleukt door de Turkse versie van Bob Marley.

Atilla, sodemieter op, ik wil met mijn lieve lief zoenen.” No good, Atilla knows, I show you”

Vrijdag 28 april

We hebben een bewijs nodig dat we met het schip in Turkije mogen varen, een transit log. Daarvoor dienen 4 organisaties een stempeltje te geven. Bij de eerste gaat het al mis. We zijn met de auto het land ingekomen, en gaan er nu met de boot uit. Om er vervolgens weer opnieuw in te komen.

Dat snapt geen ene Turk en dus wordt er niet gestempeld!

Zondag 30 april

Germaine vindt de website mooier dan de boot. Daar lijkt het tot nu toe op. Urenlang kan ze minutieus ieder fotootje rechtzetten, en ieder cyberhoekje poetsen. Net zolang tot haar site weer piekfijn in orde is. Het schip krijgt ook wel aandacht, maar beduidend minder liefdevol dan de site. Ik kom op de vierde plaats, moet Dirk nog voor me dulden. Toegegeven de nieuwe foto’s gemaakt door vrienden met stukken meer

kennis van fotozaken dan wij, zijn ook wel erg mooi.

Maandag 1 mei

Het schip zit inmiddels zo strak in de lak, dat volgens mijn vader ‘een vlieg zijn poten er op breekt’. En dat heb ik gemerkt. Na een vermoeiende dag is het goed slapen aan boord. Maar onderweg naar bed kreeg ik het voor elkaar om in het donker een glas water om te stoten. Vervolgens ging ik in dit water staan, wat de ondergrond nog gladder dan dat van die vlieg maakt. En beide benen vlogen de lucht in. Pijn! Mijn val wist ik te breken, half met mijn rug en de overige helft met mijn nieren. Vraag me niet hoe ik het voor elkaar kreeg. Maar op wat edele delen na kreeg ik het voor elkaar om met de twee pijnlijkste onderdelen van een mens, mijn val te breken.

De volgende dag kon ik wel weer lopen, maar als ik moest hoesten zakte ik automatisch door mijn knieën.

Vrijdag 5 mei

Gisteren dodenherdenking glad vergeten. Hebben we vandaag dus maar even aan gedacht. Daarna op naar Gocek, daar gebeurde waar we al een tijdje op hebben gewacht. Dolfijnen! Kromme ruggetjes spelend door het water. Te snel om een foto van te maken. Klik, shit, weer te laat. Maar wat een prachtig gezicht…